Maandag 12 juni werd ons gehele team ontvangen aan de Grote Markt in Breda bij wijnbar Pinot. De term wijnbar dekt wat mij betreft niet helemaal de lading in het geval van Pinot: we hebben het hier over een volwaardig restaurant met delicate, elegante gerechtjes en een wijnkaart waar je u tegen zegt. Noem het hoe je wil, het belangrijkste is dat hier prachtige gerechtjes worden geserveerd, vanzelfsprekend begeleid door een fantastisch(e) glas/fles wijn. Wij schoven aan voor een uitgebreide lunch, met als overkoepelend thema ‘oude wereld versus nieuwe wereld’: bij elk van de vijf gerechtjes serveerde eigenaar Martijn Roos twee halve glazen (spuugemmertjes stonden op tafel voor de chauffeurs), met aan ons de vraag welke wijn uit welke streek kwam. Hieronder lees je de uitslag.
We begonnen uiteraard met een glaasje mousserend. Hier niet de vraag welke wijn uit de oude, respectievelijk nieuwe wereld kwam, maar welk glas Champagne was en welk glas Cava. Na uitgebreid proeven en bespreken (ons 14-koppige personeelsbestand werd over twee teams verdeeld), kwamen beide teams tot dezelfde conclusie. Deze bleek correct. De ingeschonken Cava was de Tresor Rosé Brut DOP van Pere Ventura. In glas 2 zat Barons de Rothschild Rosé Champagne, met een iets hoger zuurgehalte en duidelijkere aroma’s van toast en brioche. Een goed begin voor beide teams!
Het eerste gerechtje was gelijk een explosie aan smaak: het frisse van de limoen en de umami van de furikake begeleidden de zeebaars prachtig. Martijn schonk twee witte Bordeaux-blends: in glas 1 sauvignon blanc-sémillon van Cullen (Margaret River, Australië) uit 2015, en in glas 2 de Comte de Malartic 2014 (Pessac-Léognan) uit 2014. De zuren waren duidelijker aanwezig in glas 2, waardoor beide teams neigden glas 2 te bestempelen als oude wereld. Het alcoholpercentage bleek een lastige horde: een volle procent verschil (13.5% voor Cullen om 14.5% van Comte de Malartic) maakte het geen makkelijke keuze, maar beide teams hielden voet bij stuk en werden daarvoor beloond: 2-2.
Het volgende gerecht bestond uit botermalse kip, met een dressing van ‘tom kha kai’, bijgestaan door limoenblad en paksoi. Een echte Thaise klassieker, maar in een modern jasje. Het werd tijd voor chardonnay: in glas 1 Seven Springs Chardonnay van Evening Land Vineyards (Eola-Amity Hills, Oregon) uit 2021 en in glas 2 Meursault Les Clous van Bouchard Père et Fils uit 2020. Bij het ruiken van glas 1 dachten beide teams eigenlijk direct aan Chablis, en al helemaal in combinatie met de duidelijke zuren en het typische kalk-karakter. Glas 2 was behoorlijk vol en rond met de typische vettigheid van houtgerijpte chardonnay, iets wat in de nieuwe wereld een gangbaardere stijl is dan in de oude wereld. Maar in dit geval dus niet! Martijn had ons goed te pakken: beide teams antwoordden fout. Prachtig om te zien dat er zo’n strakke, elegante chardonnay gemaakt wordt aan de andere kant van de oceaan. Een echte eye-opener.
Na een kleine palate cleanser in de vorm van de Sparkling Dassai 45 sake, was het tijd voor rood. De knolselderij had mooie aardse tonen, en was perfect gegaard. De ponzu gaf een mooie frisheid, en de hazelnoten een welkome crunch. We bleven nog even in Bourgogne, en kregen twee maal pinot noir: Windansea van Newton Johnson uit 2016 (Hemel en Aarde, Zuid-Afrika) en Auxey-Duresses Les Écusseaux 2018 van Yves Boyer-Martenot. Beide absoluut fantastisch. En ook hier gingen we de mist in: de finesse en elegantie van Newton Johnson was werkelijk subliem, wat men eerder verwacht van een hoogstaande Bourgogne. De Auxey-Duresses was nog wat hard en minder op dronk, maar dat is ook niet heel gek als we naar de leeftijd kijken: het zuidelijk halfrond oogst ten slotte een half jaar eerder in hetzelfde jaar vergeleken met het noordelijk halfrond, waardoor het totale leeftijdsverschil tussen de twee wijnen neerkomt op twee en een half jaar. Beide prachtige begeleiders van het gerecht, met voor beide teams een voorkeur voor de Zuid-Afrikaan, maar dus (nog steeds) een gelijke stand.
De ster van het hoofdgerecht was de medium-rare gebakken bavette. In onze glazen zaten Château Lynch-Moussas uit 2008 (Pauillac) en Palermo van Orin Swift (Napa Valley, VS) uit 2016. Ten eerste een behoorlijk leeftijdsverschil: maar liefst 8 jaar zat tussen deze twee wijnen, en dat was te merken. De Lynch-Moussas was zijdezacht, rijp en zwoel, daar waar de Palermo nog behoorlijk stevige tannine had en zoeter, gekonfijt fruit in de neus. Ook het alcoholpercentage (13% tegenover maar liefst 15,4%) hielp beide teams een handje. Onwijs gaaf om zulke verschillende interpretaties van cabernet sauvignon naast elkaar te proeven.
Aan alles komt een eind, zo ook aan deze fantastische lunch. Bij het dessert werd Sauternes geschonken van Château Bastor-Lamontagne uit 2003, en een Zuid-Afrikaanse Straw Wine uit 2017 van het iconische Mullineux (Swartland). De botrytis was duidelijk aanwezig in glas 1, wat ons direct op het juiste pad zette. De Sauternes was prachtig, maar de Straw Wine van Mullineux blonk uit: de hogere zuurgraad was fantastisch bij de frisse citrustonen van het dessert, en was een ware ervaring.
Al met al kwam er dus geen winnend team uit de bus, wat alleen maar getuigt van het feit dat ons 14-koppige team op één lijn zit: iets wat de werksfeer ongetwijfeld ten goede komt! Hoewel ons ‘wedstrijdje’ uitliep op een anticlimax, was dat zeker niet het geval voor de vijf gangen-lunch van Pinot: zeer smaakvol, geweldige ambiance en met Martijn Roos als wandelende wijn-encyclopedie een lunch om niet snel te vergeten. Mocht je je binnenkort in Breda bevinden, probeer dan zeker een glaasje (en een hapje) te nuttigen bij dit top-adres.
